Laatst sprak ik met een cliënte die iets bijzonders meemaakte onder de douche. Ze vertelde hoe er weer allerlei frustraties omhoogkwamen. Boze gedachten over mensen in haar omgeving. Dingen die ze had willen zeggen, dingen die haar stoorden, maar die ze had ingeslikt. Niet omdat ze het niet durfde, maar omdat ze voelde dat haar ziel haar uitnodigde om niet meer mee te gaan in oordelen of drama.
En toch kwamen die gedachten steeds terug — als een innerlijk debat, een eindeloos herhalen van scenario’s. Ze zei: “Ik stond daar onder de warme straal en opeens vroeg ik me af: wat zit hier nou echt onder? Wat voel ik als ik niet meer meega met die verhalen in mijn hoofd?”
De pijnlijke waarheid
Het antwoord dat ze kreeg kwam als een schok: onmacht. Niet als slachtoffergevoel, maar als een rauw besef dat ze de woorden, daden en keuzes van anderen niet in de hand heeft. Ze zei: “Ik weet dat al lang, maar op dat moment kon ik het echt voelen, zonder weerstand. Ik zag hoe mijn mind me probeerde af te houden van die waarheid, door me in verhalen en verzet te trekken. Maar toen ik erbij bleef, kwam er iets anders: ontspanning. En warmte. In mijn hart, in mijn buik.”
Vergeving is geen besluit
Vergeving gebeurt niet altijd omdat we het besluiten. Het gebeurt als we stoppen met vechten tegen wat is. Wanneer we toelaten wat pijnlijk, ongemakkelijk of kwetsbaar voelt. Wanneer we niet meer proberen onszelf of de ander te corrigeren.
Vergeving is de ziel die zegt: “Sta jezelf toe om niet alles onder controle te hebben. Stop met vechten.”
En precies daar — in dat moment van overgave — begon ze zichzelf te vergeven. Niet met woorden, niet als besluit. Maar als ervaring.
Vergeving is geen truc om sneller los te laten
Het is een diepe, compassievolle erkenning van hoe het werkelijk is. Dat we mens zijn, dat we geraakt worden. Dat onze mind soms blijft malen omdat hij niet wil voelen hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. Echte vergeving opent zich als we durven voelen wat daaronder ligt. Onmacht. Verdriet. Onbegrip. En pas als dát welkom is, kan er ontspanning komen.
De ziel vergeeft niet omdat het moet. De ziel vergeeft omdat zij ziet:
“Ik ben heel, zelfs als mijn mens zich verscheurd voelt.”
“Ik ben vrij, ook als mijn lichaam spanning vasthoudt.”
“Ik ben Licht, juist omdat ik het donker durf toe te laten.”
Misschien begint ware vergeving bij het moment dat je stopt met jezelf corrigeren, en gewoon aanwezig bent met wat er is. Misschien begint echte vergeving niet met loslaten, maar met toelaten — precies daar waar je dacht dat je nog niet klaar was om iets onder ogen te zien.
En op dat moment voel je weer de aanwezigheid van je ziel.
Vergeving betekent niet dat je niets doet
Vergeving en acceptatie worden vaak gezien als het tegenovergestelde van actie, maar dat is een misverstand. Echte acceptatie opent juist de weg naar heldere, geïnspireerde keuzes. Niet vanuit verzet, niet om iets recht te zetten of te corrigeren, maar vanuit afstemming met je ziel. Soms is het voldoende om iets te voelen en te laten zijn. Maar soms nodigt je ziel je juist uit tot actie — een helder gesprek, een duidelijke grens, of een keuze die je lang hebt uitgesteld.
Vergeving en acceptatie zijn niet hetzelfde als alles laten gebeuren. Het is de energie waarin je ziet wat is, en van daaruit bewust kiest wat klopt.
Wil jij ontdekken wat jouw ziel je wil laten zien?
Een Soul Realignment traject helpt je om te begrijpen waar jouw onrust, blokkades of patronen vandaan komen — en vooral: hoe je weer in lijn komt met de kracht, helderheid en vrijheid van je ziel.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Ontdek hier hoe bevrijdend een Soul Realignment traject kan zijn